Բոկ

adj. adv.

ἁνηπόδοτος discalceatus, nudus, vel nudis pedibus Մերկ (ոտք), եւ մերկոտն (ոք), եւ Մերկ ոտիւք. բոպիկ.

Ոչ եւս ունին գարշապարս բոկս՝ կասկածաւորս օձին խայթոցաց. (Նար. երգ.։)

Մերկ եւ բոկ կացուցանել. (Դիոն. եկեղ.։)

Եւ ինքն երթայր բոկ. (՟Բ. Թագ. ՟Ժ՟Ե. 30։)

Եւ գնայր՝ կամ գնասցէ մերկ եւ բոկ. (Ես. ՟Ի. 2. 3։ Միք. ՟Ա. 8։)

Բոկ եւ հետի վարէին զարս եւ զկանայս։ Բոկ եւ հետի երթային ի տուն աղօթից. (Եղիշ. ՟Գ. ՟Ը։)

Մինչեւ բոկ փախչել ի քաղաքէն. (Լմբ. ժղ.։)